Ik wist vrijwel direct wat ik ermee wilde. De werkplek waar ik mijn ervaring opdoe is een dagbesteding voor mensen met een lichte verstandelijke beperking. Vaak hebben de cliënten naast hun beperking ook nog te kampen met autisme en/of lichamelijke ongemakken. Een van mijn cliënten is een jonge man. Hij heeft een verstandelijke beperking met autisme en is daarnaast ook slechtziend en loopt vaak met een taststok. Deze cliënt is getalenteerd: hij maakt prachtige foto's en is daarmee begonnen toen hij elf jaar oud was, net als ik zelf. Ik had al een paar weken geen nieuwe foto's meer gezien toen hij een suïcidaal getinte post op Facebook deed ben ik met hem gaan praten. Hij fotografeerde niet meer omdat alles toch zinloos was.

Ik heb hem toen verteld dat ik er pas laatst achter ben gekomen waarom ik op mijn leeftijd nog steeds met zoveel plezier fotografeer. Dat dat komt omdat je in principe de mooie dingen van het leven fotografeert. En dat iedere keer dat je een mooi bloemetje, een vogel of desnoods een waterdruppel fotografeert, je eigenlijk de schoonheid en de aantrekkelijkheid van het leven vastlegt.  En dat je zo steeds de positieve kanten van het leven tegenkomt.

Wat ik voor deze cliënt wilde maken was een prentenboek. Een boek met een verhaal over iemand die na jaren via fotografie weer zin krijgt in het leven. Dat boek werd 'De man met de witte stok'.

Dit project valt onder illustratie omdat hier van een combinatie van historische foto's en fotografie-beeldbewerking nieuwe afbeeldingen zijn gemaakt.