Toen ik een jaar of zeven was kwam ik voor het eerst bewust in aanraking met fotografie. Ik ontdekte de camera van mijn vader, hij had daarmee een foto van mij gemaakt. Ik kon er voor altijd naar blijven kijken: hij had daarmee een stukje van mijn leven bewaard voor later. Het was een magisch moment. Het was dus mogelijk om iets dat je op een zeker moment ziet te bewaren voor de toekomst.

In de jaren die erop volgen realiseer ik me dat niet echt meer. Fotografie is iets vanzelfsprekends. Op bijzondere momenten gaat een camera mee. Mijn vader fotografeert en filmt de vakanties en andere gelegenheden. De dia’s komen ingeraamd terug en worden bewaard in dozen met projectorsledes.

Van tijd tot tijd worden de dia’s op een projectiescherm vertoond met behulp van de Liesegang projector. De huiskamer verduisterd en gevuld met kinderen in pyjama. Het waren zulke mooie avonden. Ik wordt er altijd een beetje weemoedig van als ik er aan terugdenk.

Als ik de laatste twee jaar van de lagere school doorbreng op een openbare school is er een leraar die fotografie als hobby heeft. Hij heeft een donkere kamer waarin hij filmpjes ontwikkeld en afdrukken maakt. Hij verzamelt een groepje van zijn leerlingen en besluit een cursus te geven. Hoewel ik niet in zijn klas zat mag ook ik meedoen. Om aan de cursus mee te doen heb ik natuurlijk een camera nodig. Wonder boven wonder krijg ik die ook: een Zeiss Ikon Vitessa 126. Het is een camera die gebruik maakt van filmcassettes.

Dat werd anders toen ik als jong ventje in militaire dienst ging. Ik wist nog niet wat ik wilde worden en om de voorkomen dat ik voor militaire dienst een eventuele studie zou moeten onderbreken besloot ik de dienstplicht maar zo snel mogelijk te vervullen. Ik was 19 jaar oud toen ik werd opgeroepen. Na twee maanden opleiding werd ik gestationeerd in wat toen nog West-Duitsland heette, Kazerne Seedorf.

Wie in Duitsland gelegerd was kon belastingvrij goederen kopen. Dat gebeurde op grote schaal, de meeste mensen gaven veel geld uit aan stereo apparatuur. Ik kocht er mijn eerste spiegelreflex camera, een Mamiya ZE Cross-over. Het was een kleinbeeld camera met volledig automatische belichting.

Die automatische belichting werd al gauw een hinderlijk obstakel. Ik wilde graag alles met de hand instellen om zo het eindresultaat beter naar mijn eigen hand te kunnen zetten. De nieuwe camera was een Pentax ME Super. Daarmee heb ik jaren gefotografeerd.

Toen ik uit militaire dienst kwam wist ik zeker dat ik een opleiding tot fotograaf wilde volgen. Ik meldde me aan bij de Fotovakschool in Apeldoorn. en begon voortvarend aan de opleiding tot reportagefotograaf. Het was een in alle opzichten vervelende opleiding. Ouderwetse kennis, ouderwetse opvattingen. Het enige wat ik er goed geleerd heb was met de hand retoucheren van afdrukken.

Ik zag in de bladen reclamefoto’s die echt bijzonder waren en waaraan je kon zien dat er aandacht was geweest voor de kleinste details. Dat soort foto's wilde ik maken. Daarom ging ik naar de Academie voor Fotografie in Haarlem waar ik in 1985 mijn diploma behaalde.

Geen
Jan van de Laar
1974
Yashica Electro 35
35mm
Placeholder