Aangekomen bij het reclamebureau maakte ik kennis met artdirector Monique Botschuijver. Zij liet me de schets zien. Het leek me niet heel ingewikkeld maar er bleek wel een beer midden op de weg te staan. De kameel bleek zich in Londen te bevinden en het was niet mogelijk om de pop naar Amsterdam over te brengen. Hij zou te kwetsbaar zijn, er was geen tijd voor et cetera. Monique was niet voor één gat te vangen: dan komen wij wel naar Londen om de foto te maken. Maar ook dat was allemaal heel lastig. De fotograaf in wiens studio de kameel stond was een drukbezet man. Hij kon zijn studio er niet voor vrijmaken. Op een enkele dag na, kort voor kerstmis. Er werd besloten hier meteen op aan te happen: 24 december? Prima! Doen we! Verwacht ons maar om 10:00u. Op 24 december troffen we elkaar in de vertrekhal van Schiphol. We vlogen in een uurtje naar Londen City airport en gingen vandaar uit met een taxi naar de studio van de fotograaf. Om even na tienen belden we aan.  De fotograaf zet ons neer op een paar stoelen met uitzicht op de set die hij aan het fotograferen is. De klus waar hij mee bezig is loopt uit. We vragen hoelang hij nog nodig heeft. Hij weet het niet precies. De kameel staat in een halfduister hoekje van de studio. Wij krijgen koffie.

Om 12:00u is de klus van de fotograaf nog steeds niet klaar. Wij zitten inmiddels op hete kolen want wij moeten onze foto ook nog maken en daarna weer op tijd weg om de vlucht naar Amsterdam nog te halen. We vragen nogmaals hoeveel tijd het nog zal duren en hij weet het nog altijd niet. Langzaam wordt het ons duidelijk dat meneer helemaal niet van plan was om ons echt die foto in zijn studio te laten maken. Hij had eerder alle campagnefoto's gemaakt en het leek erop dat hij niet van plan was om zijn alleenrecht met ons te delen. We besloten het nog even aan te kijken maar tegen tweeën hebben we gezegd: je moet nu de ruimte ter beschikking stellen en ons die foto laten maken anders laten we jou voor alle kosten opdraaien die we voor vandaag hebben moeten maken. Dat maakte kennelijk indruk. Om 14:30u mochten we aan de slag. 

We hebben de kameel uit zijn duistere hoekje gehaald en zetten hem voor onze camera op zijn wankele poten. De foto's waren heel snel klaar want er moest nog heel wat op geïllustreerd worden. Daarna gingen we met een taxi naar het vliegveld en haalden onze vlucht ruimschoots.

En de campagne? Die is er uiteindelijk helemaal niet gekomen. Waarom weten we eigenlijk niet. Maar dat gebeurde wel vaker in reclameland. Het waren de tijden waarin er geld genoeg was om gekke dingen te doen. Een tijd die niet meer terug komt.